Aşık'ın Maşuku Şiiri - Evrim Evrensel

Aşıklar aşkı yaşayan,
Yaşamı tezahürüyledir.
Aşk; zuhur eder,
Tüm tezahürü maşukadır.
Yani aşık olduğunadır zuhuratı,
Adı da Zuhurat babadır.
Aşıka maşuk;
Selvi boylu, al yazmalı bir güzeldir.
Genç bir kızdır ya da genç oğlan...
Şuh bir kadındır gecelerinde,
Kara yağız bir civan.
Kuru kara karaca kızdır karaca oğlanın...
Hatta bir ulu ağaçtır çınarından,
İlkbaharın kardeleni,
Sümbüldür,Nergizdir,Çiğdemdir,
Çayır, Çimen, Çiçektir...
Güzün hazanı
Yazın Temmuz sıcağı,
Ağustos böceğidir cır cır eden,
Kışıdır, mevsimin boranı karıdır.
Gözde yaş, kulakta ses,
Saçının bir teli, seherin serin yelidir.
Aladağın karıdır maşuk...
Coşkun dere seli,
Toprağa can verendir.
Dağın beli,
Bellerin yoludur.
Harman yeli
Denizin dalgası ve maviliğidir.
Balığın taklası
Bülbülün seherdeki avazı
Ceylanın ahusu,
Kekliğin kayada ötüşü,
Yücesinde dağların eliğidir...
Demem o ki;
Keremin Aslısı, Mecnunun Leylası,
Yusufun Züleyhasıdır...
Tahire Zühre,
Ferhata Şirin,
Daha de derin;
Kelebeğin rengidir...
Ve hasılı kelam
Yakanıdır ateşin
Yok edeni pervanesinin...
Kelimelerin yetersizliğidir maşuk;
Bir tek arkanı dönende yaptığını yapmayandır.
İşte böyledir Aşık...