Fedon mu daha aşık ben mi daha fazla dokunamıyorum? Tası tarağı toplamak diye bir deyim var, atasözü olsa kimse –neden böyle oldu? diyemez; tası tarağı toplamak. Hayır bu deyimle bir alakam yok, sana dokunamamamın ve hatta Fedon’un bile bir alakası yok. Kelalaka aklıma geldi, gıpta ettim kendisine ve bunu dile getirdim sadece, hepsi bu…
Hadi, gel de yap artık şu kahveyi. Bugün, burada, kaç kahve içildi bir bilsen… Hiçbirine iştirak etmedim hepsinin iştirakindeyken.
Suyu, şekeri, fincanları, bende olan senin kahve makineni ve hatta beyan etmediğim halde –ki kayıtlarda bu mevcut, kahveyi hazır etmekle kalmayıp bir de gidip çikolata aldım sana göre otak bana göre otağ olan ve gerçekte de otağ geçen o kıl çadır çakması kantinden. Hava soğuktu falan geçiyorum buraları -ki sıcak da olsa fark etmezdi, daha içeri girmeden, kapıyı açar açmaz Fedon’la kulak kulağa geldik. ‘Aşığınım, sana dokunamasam da’ diye feryat ediyor ve bana bu anı, sana dokunamasam da aşığınım diye yanıp kandığım bu anı daha önce de yaşadığımı yaşatıyordu. Topladım tüm cesaretimi, girdim içeri, aldım çikolatayı ve çıktım. O an toplamak istedim tası tarağı ki bu tas tarak bir evreni kapsıyor; ne var ne yoksa her şeyi birbirine katıp yakıp kıyameti koparmak istedim… Hayır bunun tasla da tarakla da alakası yok ve inan bana Fedon’la hatta sana dokunamamamla bile alakası yok. Yoksa nerden daha aşık olacak Fedon, yoksa nerden daha mecnun olacak Mecnun!
Mecnuniyet… Böyle bir kelimeyi daha evvel hiç duymadım desem yeri ve zamanıdır. Çünkü zaman böyle bir şeydir. Şimdi buradan alır, ‘zamanın kıymetini bilelim’ türünden…
Dur kapı çaldı.
Dur geldin, kapat…
Parmağın kanıyormuş. Dur…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta