Âşığın Kalemi Şiiri - Gülşen Şenderin

ÂŞIĞIN KALEMİ *GÜLCE - BULUŞMA*

Aşığın kalemi sedef kakmalı
Nar-ı aşkın gönülde gülşen kokmalı
Sevdana kanalı bir Leylâ’yım yâr
Mecnunumsan dilin, gülce yakmalı.
Yakmalı, yakmalı…
Nar-ı aşkın, Leylâ eyledikçe bu canı
Hicran çöllerinde yanar, yanar ağlarım
Bu sevda bahçesinde gül bülbül misali
Bir tek seni beklerim, gönlümün civanı.

Seven yüreklerin halleri yaman
Sevda yanığına bulunmaz derman
Sundun aşk meyini sevda gölünden
İçe içe yandım, dört yanım duman.
Duman, duman…
Sen ormanda bir dağ aslanı bense ceylanı
Günbegün tutkunum kapanında say beni
Güneş doğar, mevsim döner beklerim seni
Işığın ışılımı gözlerin, bir bahar dalı
Gelincik alıyım, rüzgâra tutma elinle
Gözyaşımda gökkuşağım; Canevi’min civanı.

Bir âşık severken şaşar dünyası
Gönül eksenini sarar hülyası
Sen benim düzlemim, uzay yolumsun
Yedi arşa sığmaz, bu aşk rüyası.
Aşk rüyası, rüyası…
Bu aşk rüyası, mana âleminin varı
Yokluğumsun, vardan öte varımsın
Yeşil gözlerinde tutuşur evren
Bıyıklarında pür heyecanım
Dalgalı saçlarına asılacağım
Yeter ki sev de, yeter ki gel de
Kanatlan sinemde, aç kanat,
Saltanat olsun vuslat…

Bu dünyanın doğuş cezası ölmek
Sınandığın her şey; acıya gülmek
Sen benim acımsın, yeşil cevizim
Kireç kaymağında macunum olmak.
Ceviz macunumsun…
Kahve yanında ceviz macunum
Sevdan bardaktaki suyum
Yâr çöllerinde Leylâ’yım
Acılarımı dindir, yüzümü güldür
Yeter ki gel de, gel de Mecnu’num.

Gülşen Şenderin