ASiAMiNOR Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

Tezek kokan kervanlarla,
Vadiler, ovalar aşıp,
Her göçle,sürgünlerle ölüp ölüp dirilenim.

“Obalarımda,
Kar suyuyla yuyalanır,
Yeni doğan bebe,
Ağlaması günü deler de
Yüreklere işler garibin”

Çiğim, sabahın bağrından süzülen.
Baharım, kıl çadırları meltemce saran.
Memelerinde ki bereketim develerin.
Palamutum göç yollarına savrulan.

“Çobanlarımız,
Yaylanın dilinden,
Nebatça,
Hayvanca
Öttürür kavalını.
Dertli dertli ezgileri,
Sudan çeler yanmış keçileri”

Eteklerinde köylerin sıralandığı
Heybetli, yılmaz dağlarım.
Nehirlerim, boz bulanık delice akıp akıp,
Yılmaz denen dağların bağrını delen.

“Bereketli topraklarımızda,
Bin bostan biter tek tohumdan…
Yoldaş olur öküzler insana,
Emeğin türkülerini buğdaya söyletmek için …

Gücüm, cemreleri düşüren.
Tohumları çatlatıp, filizlere durduran.
Sacdaki bazlamaya tat veren ataşım.
Tuzum, yeryüzünün bağrından fışkıran.

“Bakır rengidir insanım
Toprakla uğraşısından,
Umutla savurur tohum dolu elini,
Paylaşır umutlarını
Bereketli toprağın bağrıynan.”

Yetmişiki buçuk millete koynunu açanım.
Binbir renkli surat, rızkını benden nasiplenir,
İçtiği sular hep benim nehirlerim,
Arşınladığı topraklar
Hep benim yollarımdır.

İnsanoğlunun bin yıllık yurdu,
Anadoluyum ben
Kültürleri yaşatan,
Tarihi doğurup sancılarla, acılarla büyüten.
Ben Anadoluyum,
İnsan kadar kutsalım.

'Türkmen örfü mayasında karılı kız, teşekkürler dizelerimde deveranın, kıtalara dokunuşun için'