Adımı unut! elimi, tenimi.
sesin değdiğinde ölüm soğukluğu titreyen sesimi!
cevabını bulamadığım sorularda boğuldu hüznüm,
artık öfkem de terketti beni,
çıplak ayaklarını yaşadığı viranenin
ıslak zeminine basan
mavi düşlü çocuğun umuduna karıştı.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
hepsini okumaya fırsat bulamadıgım için daha fazla yorum yapamadım ama gerçekten hoş şiir :)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta