Adımı unut! elimi, tenimi.
sesin değdiğinde ölüm soğukluğu titreyen sesimi!
cevabını bulamadığım sorularda boğuldu hüznüm,
artık öfkem de terketti beni,
çıplak ayaklarını yaşadığı viranenin
ıslak zeminine basan
mavi düşlü çocuğun umuduna karıştı.
yollar bu denli acıya kestiği bir zamanda
sana gelirken doldurdum ceplerimi
fırtına savruğu beklentilerle
kimsesizlik duraklarında...
şimdi gülmeyi unuttuğum yerden sesleniyorum sana.
hey asi güneş!
yak hatıralarını,
bana dair sorgularını
ve sen de ey zaman
unuttur ona da
bir türlü hatırlayamadığım adımı...
Kayıt Tarihi : 24.9.2010 22:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kadıköy-Fındıklı halk otobüsünde aniden gelen tek bir cümlenin ardında saklanmış, söylenmeye yüz tutmuş kelimelerin Asi Güneş altında hüzünlü dansıdır..
TÜM YORUMLAR (1)