Asi Gönül Şiiri - Yaren Yazıcı

Tek bilendi beni,sırlarımı benim kadar bilen.
Ben söylerdim sırlarımı o yazardı.
Kendimi bileli o beni bilirdi,ben bir tek onu.
Kimselere söyleyemediğimi ona anlatırdım,anlatmasam o bilirdi...
Benim halkım mutsuzluktan kırılırken,gözlerimden kendim için yaş akması yasaktı.
Halkıma ağlar,onlarla gülerdim.
Beni bilen, sırlarımı bilen sadece gönlümdü.
Gönlü acılarıyla,gülücükleriyle başka bir gönüle açmanın anlamını bilmezdim,o eşsiz lezzeti.
Ama her insan kadar da insandım.
Hastalık her insan kadar düşürürdü beni yatağa ve ölümü hatırladığımda her insan kadar benide aniden vururdu.
Martılarla her insan kadar uçar,güvercinlere şarkılar yüklerdim.
Hiçbir karınca ufalanmazdı parmaklarımın arasında ve hiçbir insan üşümezdi rüzgarımdan.
Gönlüme gönlüm kadar açıktım,ama sadece gönlüm kadar,ama sadece gönlüme.
Ve bildim en zorlu hapishane açılmayan gönülmüş...
Ve bir sırrım oldu birgün...
Bir ezel tanışıklığı, bir çöl yangını gönlümün tam ortasına.
Ateşine tutulduğum ne kadarsa gönlüm o kadar yandı...
Ve gönlüm ateşin sırrından anladı.
Ve anlattım ona,ateşine tutulduğumu anlattım.
Gecelerce anlattım, sabahlarca anlattım.
Çeşmelerde sular,uçuşan martılar,gece arz,gündüz sema tanıktı.
Ama ne düşman nede dost tanık değildi.
Sözden anlardı, yani beni anlardı.
Sözcüklerimi verdim ona, benim sözcüklerimle konuşmaya başladı.
Sonra rüyalarını rüyalarımla görmeye başladı.

.
Öyle anlat öyle söyle ki,beni anlasın,aşikar olsun.

Gönlümü vermiştim ona, benim gönlümle sevmeye başlamıştı.
Benim halkım mutsuzluktan kırılırken,kendim için göz yaşı dökmeye hakkım yoktu.
Tanık olmak isteyen herkes tanık oldu.
Ben sadece mutsuz olma hakkımı kullandım.

Yaren Yazıcı