Asfaltlar Islaklaştı Bizle Beraber... Şi ...

Şehrime yağmur yağıyor, şehrim ıslanıyor, çamurlanıyor, çamurlanıyoruz baştan aşağıya, içimiz dışımız isleniyor batak kokuyor nefesimiz, geçmişim de öyle, geleceğim bilmem ne hale gelir, sen sevgili sen, sen de çamurlandın, sen de kirlendin, sen de koyulaştın yaşama, hepsi bir muamma sargısı içinde, ya gelecek, o da boş verilmiş bir elbise renginde...

Vücuttaki, kalbi delik bir kan dolaşımı bu, tüm düşünceler karasızlaşmış, durup ıslanmakla, kaçıp ıslanmak arasındaki farksızlık düşmüş beynime ki az sonra nerede olurum kararsızlığı gibi, yalpalıyor bedenim, kaç zamanın düşüncesiz davranışları bunlar ve be çamurlu su ile ıslanıyorum kaldırımlarda, sahi yarın ne zaman olacak ve ya yarınlarda ben nerede olacağım, avuçlarımda çilek kızarıklıkları, dahası hangi meyve mevsimi bu zamanlar, kaç kişilik bir yaşam bu şimdilerde, biri gerçek yaşam diğeri düşlediğim sevgili yaşamı, boşvermişim gecenin karanlığına, şimdi "asfaltlar ıslaklaştı bizle beraber" ve ben ve de sen sevgili, yarın biz nerede olacağız düş zamanında, artık buluşma yerimiz düşleme zamanlar mı yoksa veya vedasız zamanları mı yaşıyoruz bu ıslaklıkta, bu çamurlu halde, sahi sevgili yarın sen nerede olacaksın bu ıslaklıkla, bu çamurlu halinle?

Beni ağlatırken, duyduğum kahkaha seslerinle hayatımın en zor anlarından çıkarken, dudağımdan çıkan o son cümlemi hatırladım ki şimdilerde sadece acımasızlığa büründüğüm o cümle ile hayatımı bu günlere uzatırken bilmem tekrarlamam ne kazandıracak bana, eminim sadece öfkemi arttıracak veya sabrımı yükseltecek, verdiği intikam duygusu ile bu günlere ulaştıkça artık o "muhteşem intikam" dediğim, bunun için de yıllarca dua ettğim o intikam duygusuna da şimdilerde anlamsızca baktıkça, sadece en son yüz yüze geldiğimizde gözlerinin içine bakarak, "bir gün beni anladığında çok, ama çok özleyeceksin" deyişimin de artık pek önemi kalmadı, çünkü o cümleye cevap bulmam yıllarımın öfke ile geçmesini sağlamaktan başka hiç bir işe yaramadı ama artık, "öfkelerime ve de intikam duygularıma sabrederek katlanmayı öğrendikten çok sonra da senin öneminin kalmadığını gördüm ve sadece acıma duygusundan da uzak bir düşünce seline kapılarak yeni bir cümlenin peşine düştüm ve "yıllardır bana meydan okuyan bu zavallı gözlermiş mi derken sadece acılarının da benden de çok olduğunu tanıttım kendime" ve artık benim için sen sadece bir "akıl zavallısısın hem de acıma duygusunda UZAK VE UZAKLARDA..."

Anladığım tek şey vardı, kerkes kendine göre doğruyu düşünüp hareket edermiş, ve de senin doğruların bana uymadığını anlamış oldum, ki artık bunun da anlamı pek kalmadı...