Gece urganı doluyor boynuma.
Ben kendimi hep aynı iple asıyorum affet...
Hayat ellerini çekmiyor yakamdan;
Ben hep kendimi savunuyorum affet.
Kırılganlığımı hırçınlığımla gizledim hep.
İçimdeki çocuğu güçlü tarafımla sakladım.
Dayanacak gücüm kalmadı artık,
Ciğerime oturan bu ağırlık,
Nefesimde geçmeyen bu ağrı,
Annem üzülmesin diye içime attığım her hıçkırık,
Gülüşümde gizlediğim her hüzün.
Sanki güzel bir rüyadan bitmeyen bir kabusa uyandım.
Kırıldığımız kadar yerden devam edelim. Hayal kırıklarını yapıştırarak umut denen uhuyla. Sevgi denen çiçeği koyalım da gönül vazomuza. Ellerimizde kır çiçekleri devam edelim yolumuza... Unutma; kalp hala sol yanımızda atmakta... Bileğimizde atan ritme, göğsümüzde çarpan kalbe bin minnet. Bin şükür...
-Merve Özcan
Çocuktum, papatyaları vardı şehrin;
bembeyaz...
Çocuktum, kır çiçekleri vardı ellerimde,
gökkuşağı mevsiminden kalma,
Çocuktum hayat masal diyarıydı,
Renkler hep kırmızı, hep mavi.
İçimde yorgun düşlerin kuruntusu,
kulağımda kırık hayallerin uğultusu.
Kapat gözlerini…
Bağır avaz avaz.
Vicdanına hayalleri ve gerçekleri haykır.
Ya da vazgeç dön arkanı.
Ve bir yerden sonra umursamamayı öğreniyorsun bir nevi tepkisizlik;
Yalın ayak yürürken taş kaldırımları,
Yaralanıyorsun,
Kanıyor ayakların,
Önün uçurum, arkan cehennem,
Kalbimi söküp atmak istiyorum bazen.
Yok olmak, hiç olmak.
Görünmez olmak belki.
Sıkışan kalbim daralan ruhuma dar geliyor bazen.
Hayat zor geliyor bazen.
Çoğu zaman...
Nereye baksam; hangi taşı kaldırsam altından acı çıkıyor,
Sanki tüm saatlerim acıya kurulmuş benim.
Sanki ben bu dünyaya acı çekmeye gelmişim.
Haykıramadığım öyle çok acı var ki içimde;
Öyle çok hüsran, öyle çok yarım kalmışlık.
Bir çocuk kalbe bu kadar acı fazla değil mi?
Gözlerimi açamıyorum...
Üzerimde tarifi imkansız bir ağırlık var.
Hayata dair içimde kalan ne varsa uyku olup basmış üstüme.
Sabah namazına bile kalkamamışım.
Allah'ım Sen affet....
İçimde kalan ne varsa Sen biliyorsun Rabb’im…
Hayat unuttuğumuz kadar mı?
Unuttuklarımızın toplamı kadar mı yoksa yaşamak?
Neleri unuttuk?
Nelerden vazgeçtik?
Kimlerden ümidimizi kestik de; hangi hayalde yeşerdi umutlarımız?
Yemyeşil bir dünya düşlüyorum...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!