Aselya / Umut Zulme Kanundur

Yokluğun, yoksunluğun, bir zamanın içinden
Umuda çıkan yolcu kendi hâlinden yorgun
Dinledim ki ben bir kurşunun dilinden
Aselya bil ki dilde sükûttur kurşun.

Günler geçer ararken bu zamanın içinde
Ellerimden umudu söker büyütür yağmur

Çocuklardan alınmış umuda eklenince
Aselya bil ki umut zulme kanundur.

Rüzgârlardan alınmış bir besteyken saçların
Elimde kırık bir saz, gençliğimi çalarken
Bir perçemden daha az ölüme yaklaşırım
Aselya bil ki saçlarına dalarken.

Korkar birden güvercin bir çıtırtı duyunca
Kafesteki kuşlardan nedir ki farkım benim
Göz ucuyla ellerin bir başka el tutunca
Aselya bil ki boğazımda ellerin.

Gözler bir çığlık kadar uzaktır aya
Ölüm dediğin bir nefes kadar yakın
Sallanıp dalında yaklaşırken kopmaya
Aselya bil ki rüzgârısın yaprağın.

Karanlıklar ışıktır, gözlerimin içinde
Uzaklar ince keskin merhametsiz bir bıçak
Kanlı bir ihtilal var bu sükûtun içinde
Aselya bil ki sustukça parlayacak
Karanlıklar ışıktır, gözlerimin içinde.