Asel Şiiri - Kırlangıç Divanesi

Biter gölgeleri kalemimin, Asel.
Varır sıra sana.
Söz verilensin, anlasana...

Eskiler eskidi.
Eskiyeceğiz seninle , Asel.
Şiirler şarkılar oluşturacak hislerimizde, sel.
Çıka gel.

Beklemezdim aslında.
Yazmazdım da.
Çok çabuk ikna edilişimin tuzağına düşürdüm kendimi, gülüşünün nazarıyla.
Ah Asel, numaralandırmayacağım başlıklarını.
Sürsün sürebildiği kadar boğuluşum..

Şimdi dibindeyim yerin...
Işıklar içinde, otopark.
Sessiz ve küf kokulu, süslü...
Dibindeyim yerin, kimsesiz sessiz. Şimdi, ışıklar kapanır göz kapaklarım gibi.

Niye bekliyorumsa seni? 
Veya, bekliyorum mu seni?
Beynimi yitirmeli miyim uğrunda, kalbim gibi ?
İddialı bir soru, tartışmaya kapalı.
Dibindeyim yerin, şimdi.

Asel...
Adını andım ya, ürer mahlaslar..!
Var korkularım.
Lâkin bu defa, o döngüyü tatmayacağım.
Öyle bir dünya yok cancağızım, sensin ilhamım...

Bir başkasını boyar mı kalemim ?
Kramp girer hem, titrer elim...
Akabinde, kağıdın üzerinde çizgisel gemicikler... Kuru yük taşırlar; Laftan ibaret.

Yürekleri kör insanların Asel.
Bakışları buz.
Ekşiyle besleniyor aklımın keçileri...
Eriğe serpmiyorum, tuz.

Gülüyorum durduk yere olur şeylere, olmadık şaşkınlıklarım...
Kaçıncı el kalplere, talip hem kalpler?
Geçiyor tren, gidiyor treyler...
Bakıyorlar boş boş.
Manasız suretler, ışığı loş.

ve papatyalar ele geçiriyor kırları,
serin yaylalar.
Sesleri beste yapan, hırçın dalgalar.
Gökten yayılıyor kavgalar, melodisel...
Renklerim uçuşuyor, hayat git gide soluyor Asel