Asansör Şiiri - Nurullah Deveci

Nurullah Deveci
8

ŞİİR


0

TAKİPÇİ

Asansör

sahipsiz bir odayı taşıyor terkisinde
koltuğuna kıstırılmış kolları hareketsiz
parmak boğumlarında bir kangrenin izleri
en başından dağlanmış gözleri var besbelli
gözü kara sevdanın ezber etmiş yolunu
bir gezgindir hem çağrılır hem kapıdan kovulur

titremez hiç ayağı, yolu dosdoğru çünkü
ipe bağlı bir ömür yaşıyorken asansör
ardındaki sözlere kabartmıyor kulağı
esir gibi çekiyor karşılıksız küreği
seziyor emanettir taşıdığı yük değil
teslim olmadan canın çektiği çile değil

bir kısır döngüdür bu öper başına koyar
kırk yamayla yaşarken yine kırk yere koşar
ekmek götürür kimine, kimine olur ayna
tek kapıdan toplayıp dört cepheden omuzlar
bozulmaz ritmi yine bakım vakti gelince
ele minneti sevmez kendi cebinden harcar

dar boğazda geçinir, iki kapılı handır
bilir bu dünya zindan, ortası hep acıdır
arafta gel-gitlerle bir sıratın üstünden
geçerse bir hikaye geçemezse bir düğüm
bu hayat asma katta ölüme çeyrek kala
son yokuşta çözülen bilinmez çok denklemdir

Nurullah Deveci
Kayıt Tarihi : 25.6.2019 18:32:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Nurullah Deveci