Asansör Şiiri - Fuat Eriçok

tek kişilik asansörde geçiyor gibi hayat
boyun uzadıkça uzanıyorsun düğmelere
çıkmaya başlıyorsun katları

bazı katlarda birileri biniyor
iniyor bazıları bazı katlarda
kimi uzun süre birlikte geliyor seninle

zaman zaman yukarı
zaman zaman aşağı

bazen bir süre yalnız oluyorsun o daracık hareketli kabinde
bazen tıklım tıklım
nefessiz kalıyorsun zaman oluyor
durdurup çıkmak geliyor içinden
geniş alanlarda kaybolmak istiyorsun umarsızca..

bazen sığınıyorsun
göksüz denizsiz ormansız
o daracık kabine
büzülüp iyice o kabusa

sonra bir gün

bir gün yanıt vermiyor artık düğmeler
yükselmek için üst katlara
hangisine uzansan “devre dışı”

çaresiz inişi kabulleniyorsun
aynı katta sabit durulmaz ya

ve öyle bir gün geliyor ki
tüm düğmeler duyarsız
sağır

sadece birinin üzerinde küçük kırmızı harfler parıldıyor
göz kırpar gibi zalimce

elin titreyerek uzanıyorsun
çaresiz
doldu vakit

düğmede okuduğun kelime acımasız:
“exit”

duruyor asansör
kapı açılıyor kayarak
yürüyorsun
zorlukla
istemesen de
büyük sonsuz karanlığa
mutlak bir sessizlikte

kapanıyor kapı

4 eylül çarşamba