Asalet Şiiri - Necmettin Özelçi

Birşey bıraktığın gibi kalıyorsa,
Geriye dönüp şöyle baktığında...
Su bile dağdan taştan yol alıyorsa,
Kendine güveni vardır her aktığında...

Doğada yaz, güz ile kış, bahar vardır.
Mevsim bile hep yaz değildir...
İnsanın ömründe neler vardır?
Yaşayan için bir ömür az değildir...

Fırsat insana bir güç değildir.
Yarını düşünüp kendini bilen için...
Zamanı gelince kudret bir öç değildir,
Bugün kederin ardından gülen için...

Nerede o kudret, nerede padişah?
Asalet bile yetmedi gelmişken soydan,
Hepsi de göçüp giderken çekti bir ah...
Fazla büyüklenme, bugün dört oy dan...

İnsan yüceldikçe olgunlaşmalıdır.
Kapris, öfke uçup gitmeli tek tek...
Ruh sevgiyi, sevgi özü aşmalıdır,
Faydası için öpülmemeli etek...

Asıl olan insanın kendi asaletidir.
Otun bile köküne bakılır iken...
Kötü olan nerede olsa kötüdür,
Gül de açsa, değişmez o diken...

Necmettin Özelçi.
Ankara. -1995