Aşağılık Zavallı Mahlukat Şiiri - Olcay ...

Nasıl övünüyorsun değilmi...
Niye övünmüyesin ki; en doğal hakkın
Benim de ardımdan bir ağlayanım olsa, bende övünürdüm.
Ağlamak ve birinin ardından,
Sanırım buna gülersin işte.
Sorarım sana;
Birine ağlayıpda güzelliğini tamamlayan hızman ıslandı mı?
Ya da bir kez de olsa adını hatırlayıp andın mı?
Tabiki hayır...
Sizler ancak unutmayı bilirsiniz.
Peki ya sevmeyi, aklından çıkmayacak gibi
Hiç unutmayacak gibi
Yoo! işte sizler bunuda yapamazsınız.
Ancak aldatmayı, sevenleri ağlatmayı, yakmayı daha iyi yaparsınız.
Bilirmisin hiç güneşin ortasında yalnızlıktan kavrulmayı,
Ya da suya hasret, çölde çatlayan dudakları.
Doğru ya; nereden bileceksiniz, hiç yanmadınız ki.
Çünkü sizler, hergün bir gönülün kollarında,
Güneşten uzak, yelpazesiyle ferahlamayı bilirsiniz.
Kaybolan gururlarınız, zerre kadar kalmamış arlarınız,
Ve yırtılan yüzünüzün astarları;
Bir gönül yarasını kapatacak kadar sağlam bile değil.
Ve bizim umutlu duygularımız, ölesiye sevdamız
Sadece vicdanınızın olduğunu hatırladığınızda,
Birazcık da olsa insanları anlamaya, aşkı tanımaya gayret ediyor.
Kahretsin ki sende o düşünce,o vicdan da yok.
Vicdansız, aşağılık, zavallı mahlukat...