Aş ve Aşk Şiiri - Ayşegül Doğrucan

Eyler insanı ilim ile sanat,
Gözlerden uzak kuytularda takar iki kanat.
Onun için verdiği her çabada olsa da kişi bitap,
Ne durdurur ne yürütür elindeki kitap.
Ulaşılmaz olsa da hayallerindeki kainat,
Nefis bu, anlamaz, ne kader ne de hayat…

Vermemiş ya Mabut salim aklı kuluna,
El etek çekip oturmak yakışır mı yaratığa!

Hak olan, ulaşılmazsa günahkâr ruha,
Issızda ilana hazırdır ortaklığını Hak olana…
Rab mi varmış ondan gayrı kurallar koya,
Set mi çekebilirmiş, kul yapısı yasa…
Irak olan bir memleketin surlarına,
Nefsin köleleri taşlar dizdikten sonra!

Gönülden vermeden kendini, ilim ilim mi olur?
Ömre bakmadan gözler, sanat sanat mı olur?
Laleler diktiniz bahçesine, sandınız saray mı olur?
Güzele güzel demeden, sanmayın adil olunur.
Eski gün döner yeni güne,
Sıska nezaket, ezilir erdem elinde..
İlk misal sen değilsin tarih ilminde,
Nicelerini öğrettin, bilirsin, tarih dersinde.
Dilinden dökülür AŞ, yüreğinde kalmamış AŞK,
Elbet doğar gün, aklın bilimin ışığında adaletle.