Arzularıma yetmiyor.

Bedenim yanıyor yine
Kaynayıp, kudurtan,
Temmuz mu yakan?
Bugün yanıyorum yine
arzulu, harlı.
Bunaltıyor bedenimi
kirli, sıcak nefesler.
Yürümem lazım cüce adımlarım korkak
olsalar da, gitmem lazım o eve.
Ve bahçesinde koccaman
dev bir arzu ağacına uzayan
her cüce adımımda
beni, daha da yakan o eve.
O bahçe asrımın keşfi
ve
toy gençliğimin coşkusuyla
sulanacak aşifte çiçekleri.
Yarı çıplak bedenler arzulara yetmiyor.
Yetmiyor soğuk rüzgarlı bakışların,
serinleten yelpazeleri.
Yanıyor gencecik bedenim çocuksu düşler yangınında.
Dev, arzu ağacının altında sen,
örtüsü açılmış mermer sütunlar
ve dikiz mahkumu ikizlerimle ben.
Bedenim yanıyor yine.
Kaynayan,
Temmuz değil,
gecelerimden getirdiğim çılgınlık parçaları
gömülü derinimde
azar azar yakan.
Ovama diktiğim fidan salınır
beynimi saran kor alevlerin
titreyişinde.
Düşümdeki çatal,
hedefimdeki kuş
ve attığım taş...
Heyhat!
Kuru bir Temmuz sıcağında
nedenlerimin ıslattığı düşlerimin bendi,
duvara dayadığım alnım
ve yere doğru bakan mahkum ikizlerim...
Heyhat ki heyhat!
İlk kibritin yanışıyla uyanan
arzularında yanan
ama korkak,
ama çekingen ve onulmaz
köpüren çağlayanım
ve kanayan
hicran yaram...