Arzuhâl Şiiri - Salih Şanlı

I

Derdi bitmez, aklı yetmez, acze düşmüş bir kulum ben
Ömrü geçmiş, parçalanmış, eski yırtık bir çulum ben

Hem yeşilden bîhaber hem meyve vermez bir dalım ben
Bahsi olmaz, hükmü geçmez, çok değersiz bir pulum ben

Çehre solgun, sîne yangın, çeşmi kandan bir alım ben
Hem mecâlsiz, hem kırılmış, alçı tutmaz bir kolum ben

Nehri geçmek şöyle dursun, belki batmış bir salım ben
Yolcu geçmez taşlığım ben, vasla ermez bir yolum ben

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben

II

Neyse cürmüm, işte boynum, al tezelden gör hesâbı
Az mı yandım, gayri kaldır, hor kulundan hor azâbı

Yetti artık, çektiğim gam, yetti gönlün ıstırâbı
Bende arzû âşikârdır sen de kaldır yâr hicâbı

Sen ki ey yâr, tende cansın, canda cânân, koy gazâbı
Bense bîmâr, gönlü vîrân, gel de ma'mûr kıl harâbı

Aşka düşmüş kalb harabtır, yaksa sevdâ âfitâbı
Gönle mihrâb, leyle mehtâb olsa dîdâr, gör tarabı

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben

III

Söyle cânân, böyle bir derd yok mu olsun var mı olsun?
Bir rahat yok gönle bundan böyle dâim zâr mı olsun?

Kimse iflâh olmamışken aşkla sevdâkâr mı olsun?
Ten zayıf düşsün veremden çâresiz bîmâr mı olsun?

Nazlı dilber hiç tebessüm eylemez bir yâr mı olsun?
Gönle gökler bâr mı olsun, rûha dünyâ dâr mı olsun?

Yandı sönmez, gayri dönmez, gönle sevdâ ar mı olsun?
Sen gülersen bir umut var, yoksa bundan kâr mı olsun?

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben

IV

Hep mi aksın gözlerimden kanlı yaşlar, inci lâ'lim
Yok mu bir yol, halli olmaz bir muammâ sanki hâlim

Leyl ü subhun, kasvet-efzâ rengi olmuş pür-melâlim
Dem-be-dem gam, rûz u şeb hep nâle olmuş iştigâlim

Şems ü bedrin şavkı vurmaz, nûru bilmez hiç zılâlim
Tâkatim yok, kuvvetim yok, kıl kadarcık bir hilâlim

Neş'e vermez oldu şevkim, vasla ermez yâr hayâlim
Lûtf u ihsân eylemezsen pek yakındır pek zevâlim

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben

V

Karlı kışlar, ilkbaharlar, hepsi düşmüş, hep hüzünden
Geçti ömrüm, ben de geçtim hem yazından hem güzünden

Bir hakîkat kaldı yalnız, yandı bağrım aşk közünden
Bir işâret bir beşâret yok mu cânân nûr yüzünden?

Can umarken can suyundan, kan döken var, yâr, gözünden
Müjdeler ver, mutluluklar selce taşsın her sözünden

Ağlayışlar, yalvarışlar bî-riyâdır, en özünden
Bunca feryâd hep duâdır, fışkırır yâr her cüzünden

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben

VI

Gün doğarken ufku sarmış bir tebessüm tanda sevdâ
Cengederken rûz u şeb canlar alır her yanda sevdâ

Gönle girsin târumâr eyler, yakar bir anda sevdâ
Hem hayattır, hem ölümdür, can bırakmaz canda sevdâ

Bir ateştir, fışkıran lâv, püsküren volkanda sevdâ
Titreten bir haykırıştır, kükreyen aslanda sevdâ

Kalbi her ân dağlayan od, kaynayan gür kanda sevdâ
Baş koyanlar hep bilir tek derd de tek dermân da sevdâ

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben

VII

Zülfiyârin nûru sevdâ, bitmeyen bir leyle düştüm
İlkbahârın neş'esinden en karamsar veyle düştüm

Sanma ey dost ben bu korkunç hâle içtim mey'le düştüm
Durdurak bilmez sürükler öyle coşkun seyle düştüm

Sorma ey yâr, zirvelerden, tâ semâdan neyle düştüm
Gönle girmiş, dağ çökerten, pek ağır bir şeyle düştüm

Öyle düştüm ben ki birden en umulmaz meyle düştüm
Çâre sensin, arzuhâlimdir, inâyet eyle, düştüm

Esselâm ey müjdecim ihsân uman bir yoksulum ben
Merhamet kıl, bir umut ver, lûtfa muhtâc bir kulum ben