Arzuhal / 2 Şiiri - Yavuz Doğan

- Dostum kalmamış beyim.-

Kararmış bir kandili alıp avuçlarına
Yıldızların nurunu üzenin düşmanıyım.
Gecenin gizlediği simsiyah suçlarına
Sabahı ortak eden düzenin düşmanıyım.

Gaflet denen uykuya sessizce yatılırken
Olmazı belli yurdun temeli atılırken
Ceddinden miras kalan toprağı satılırken
Kopası dudağını büzenin düşmanıyım.

Yoksulun aç gezdiği,zenginin dilendiği
Hırsızın bey sayılıp merdin vergilendiği
Suçun para ettiği,``hiç’’in sergilendiği
Adına dünya denen müzenin düşmanıyım.

Vurulup ak alnından şerefiyle yatanın
Bedenini yurdunun toprağına katanın
Bayrağının rengini kandan almış vatanın
Ruhunu damla damla süzenin düşmanıyım.

Yarasına tuz basmak yetmez gibi acının
İçine tükürdüler ‘‘ Enel Hak ’’ ilacının
Bense sonsuza kadar,günahsız Hallacı’nın
Derisini namertçe yüzenin düşmanıyım.

Hâlâ silinmemişken karanlığın izleri
Yağmurları küstürüp vurdular denizleri.
Ve bir Temmuz sabahı boy veren filizleri
Önce yakıp ardından ezenin düşmanıyım.

Elinde avucunda ne kalmışsa iç edip
Maziden arta kalan her ne varsa hiç edip
Koskoca bir tarihin gerçeğini piç edip
Kapı kapı dolaşıp gezenin düşmanıyım.