Arzuhâl Şiiri - Mehmet İslami

Size, ifşâatım şudur âşıklar!
Fırtına estikçe yel seslenmiyor
Çiğneyerek aşınınca eşikler
İçindeki gizli mil seslenmiyor

Kucakladım tek sırdaşım sazımı
Cefakârdır, çeker benim nazımı
Destan edip söyledim de sözümü
Mızrabı vurdukça tel seslenmiyor

Her bahar yeniden dirilir canlar
Arifler, âşıklar hikmeti anlar
Fikirler anadan üryan, ihvanlar
Halâl lôkma ile kul beslenmiyor

Tatlısı, akrebi altından yerin
Çıkarır, acısı hüznün kederin
Beteridir, beterden de beterin
Fıtrat bu, ölmeyen dil uslanmıyor

Ellâhın evini yıkmağa geldi
Abdülmuttalibin sözüne güldü
Zâlim EBREHE’yi EBÂBİL bildi
Yürü dediğinde, fil kaslanmıyor

Balık suda yaşar su nedir bilmez
Arzda su olmazsa, balıkta olmaz
İşte esrâr, dünyâ kimseye kalmaz
Hakîkat suruna kul yaslanmıyor

Kendinden habersiz yaşayana bak
Bilmiyorki rahmet akıtır şafak
Hayatta gayesi olunca lak, lak
Rahmetin altında gül ıslanmıyor

Hadis-i Şerifin manâsı, uçuk
Değil ki İSLÂMİ: imbikten geçik
Erkeği kapalı avradı açık
Kefen sarılınca döl süslenmiyor