Hayatın sonbaharı artık
Güneş ufukta bir siyahımsı mor
Korku filmlerindeki o ürpertici soğuk
Caddelere,sokaklara hatta en ücra köşelere inmiş.
İçimin tuhaflığı yetmezmiş gibi,
Hüznü hissediyorum ufukta.
Eşya tutsağı
Esaretinde kayboluyor.
Şu hoş bu boş..
Nereye koşuyor insan?
Gökyüzündeki alışkanlığım
Pamuk bulutlar,
Nereye kayboldunuz ki
Grilere teslim etmişsiniz şehri?
Bugün; beyaza dönük her şeyi
Karaya boyayacağım.
Odamın duvarlarından başladım.
Çarşafları yere attım,
Dolabımdaki gömlekleri yırttım,
Çorapları camdan fırlattım.
Karanlık
Ufak bir sızış
Ferahlamak
Özleyiş
Sinsi bekleyiş.
İsterdim;
Alabilmeyi ellerimle
Delirten yüreğini.
İsterdim;
Sessizliği yaşayabilmek
Camları yalayan yağmur yağmasa
Açacaktım kanatlarımı
Uçacaktım ya hani yanına!
Korkum nüksetti aniden
Yol uzun ulaşamamak vardı
Farzet bahanelerim fazla.
Bir demet papatya topladım tepelerden,
İndirdim meleklerle birlikte evime.
Öyle zor gitti ki ellerim vazoya.
Kurumalarına izin vermeyecektim.
Her düşen beyazlık damla damla canımdı.
Arzu ne başarılı şiirler yazmışsın, tebrik ederim gerçekten.. Cemal….