Arz-ı hâl Şiiri - Abdulkadir Karaman

İnanın ki hâlimi beter etti ölmekten
Bana bir şeyler oldu, hep onu düşünmekten.

Eridi tunç benliğim, hayaller kura kura
His kaynağım kurudu, hislerimi gömmekten.

Mânevim çöle döndü, lâl oldu bülbül dilim
İsimleri unuttum, ismini söylemekten.

Anlatamam kimseye, öylesine bir dert ki
Sanmam büyük dert yoktur, böylesine sevmekten.

Beklerim ilgisini, yüreğim delik, deşik
Tek sevmesin, korkarım, büsbütün kaybetmekten.

İçim, dışım her şeyim onun ile dopdolu
Pervâneleri geçtim, etrafında dönmekten.

Elde değil, bilmeden düştüm bu çılgın sele
Sürüklüyor peşinden, korkuyorum gitmekten.

Ne kadar inlese de, duymaz nâlan kalbimi
Şifasız hastasıyım, özlemini çekmekten.

Bir yanlış eylemiyle yıkılır hayâllerim
Sevmiyorsa söylese, tükendim yaş dökmekten.

Düştüğüm yol dönüşü asla olmayan bir yol
Anlatamam bir türlü, korkum red edilmekten.

Arz-ı hâlim bu, o da arz etse bir hâlini
Kahrolur, mahvolurum ona acı vermekten.

İnlerim özlemiyle, boşluk yutar sesimi
Duymaz, usandım artık, ağlayıp, inlemekten.

15-03-1997