Arya Şiiri - Muhammed Furkan Korkmaz

Ben Arya'yla ilk tanıştığımda
Çok sesli gülerdi be
Yanına ilk yanaştığımda
Beni büyülerdi be

Ben Arya'yla ilk tanıştığımda
Baktığımda gözlerinin içine
Saatler çok yavaş geçerdi
İki lafımdan birine gülerdi
Hayatı umursamazdı
Akademik başarıyı da takmazdı

Ben ilk kez yanına yanaştığımda
Yumuşacık kokardı
Soğuktu hava maskeler yüzümüzü ılıtırdı
Ben çocuk gibi masal anlatırdım
Kendi kendime gülerdim eşlik ederdi
Dur derdi yapma istemiyorum
Toplumdan çekinirdi
Kimse bilmesin de istemişti başlarda

Ben Arya'yla ilk buluştuğumda
Yanıma zar zor gelmişti
Metrelerce yürümüştük
Öğrenmiştik o gün ikimizinde deli olduğunu

Ben Arya'yla ilk ayrıldığımda
Hiç inanamamıştım
Zaten ayrılık çok da sürmemişti
Hatırlamıyorum haksız hangimizdi

Ben Arya'yla çok anlaştığımda
Tuhaf gelmeye başlamıştı
Ailemin sayısı artmıştı
Ama sebebi annem babam değildi

Ben Arya'ya çok kızdığımda
Gözleriyle kedi bakışı atardı
Ağzımdan çıkanlar düşündüklerim olmazdı
Düşündüklerim olmasın diye söylerdim
Çok çıkıştığım olurdu
Ama beni çok üzdüğü de olurdu

Ben Arya'yla yemekler yediğimde
Ardından sigaramı yakardım

Ben Arya'yı kaybettiğimde
Tonlarca ayrılıktan kavgadan sonra
Sevmenin ne olduğunu kaybettim
Ben anneme nasıl davranıyorsam
Aynısını hissediyorum
Alkol sigara içer yaramazlıklar yapar
Yine annemin kucağına yatarım
Sevmediğimden mi?

Hani der ya Yılmaz Erdoğan:
Seni seviyorum, seni sevmeyi eskisi gibi sevemiyorum diye
Ben de seni seviyor muyum bilmiyorum da
Seni sevmeyi çok seviyorum.