Arya Şiiri - Alaattin Kürşat Derebaş

Hayatın kısa olduğu düştü aklıma...
Milyarlarca yıldız,
Milyonlarca sene,
Yaşını bilmediğimiz kainat
Ve ömrü iki basamaktan ibaret insanlar...
Bir çırpıda biten hayatı uzatan:
Ardı arkası kesilmeyen hüzünler,
Kısacık mutluluklar,
Tecrübe dediğimiz anılar
Milyarlarca yıl geçirmişiz gibi,
Uzatmıyor mu ömrümüzü ?
Bunların hepsinden kaçıyorum,
Bir orkestra gösterisinin ortasında,
Uzaklardan sesini duyuyorum Arya.
Gezdiğim kaldırımda
Tenime çarpan rüzgarın
Önüme sel gibi yağan damlaların
Duyduğum bütün seslerin içine
Senin sesin gizlenmiş Arya...
Ufuksuz deryalarda sen,
Güneşsiz çiçeklerin arasında sen,
Boranın dövdüğü yelkende de
Arının tattığı narin çiçekte de
Senin sesini alıyorum Arya.
Görüyorum,
Alabora olan gemilerin üstünde,
Solup giden çiçeklerin arasında,
Izdırap yaylasının tam ortasında,
Sağım da ve solum da
Döndüğüm her yerde Arya
Hezaryer sefilliğini,
Hezaryer yalnızlığını görüyorum !
Umutsuzluğun ve çilekeşliğin yanına
Kocaman harflerle ismi yazılmış...
PARYA...
Geminin üstünde onlaydım,
Ben yaşamından ölümüne onlaydım Arya...
Hatırlıyorum,
Çölde ki bir kervanda
Sevdanın yüklerini sana taşırken
Bir kum fırtınasında
Sevda yüklerini korumak için,
Canını feda edip, gitti...
Şimdi ölümü yaşamak yoktur,
İçimize doğan bir ölümsüzlük vardır.
O öldü,
Tüm sefiliğini,
Tüm ızdırabını,
Beraberinde giderken götürdü...
Şimdi yeniden dirilir belki,
Zamanı hiçe sayan
Bekleyişi sabırla okşayan
Kısa dediğin hayatı
Sana milyarlarca yıl yaşatacak...
Belki soyut, belki somut
Bir cisim doğup, dirilecek.
Senin sesini, senin ruhunu
Kendisiyle harmanlayıp
Bir mezarın üstünde
Çiçek gibi açacak...
Manzaranız:
Hem güzel olacak,
Hem ölümsüzlüğü doğuracak.
Musalla taşınızda:
Ne doğumunuz var
Ne de ölümünüz...
Doğumunuz olacak ama,
Ölümünüz olmayacak...
Taşın köşesinde ‘el Fatiha’ değil,
Bu şiiri okuyun yazacak...

05.35...