Artık Yoksun Şiiri - Ersen Devrim Şimşek

Gözlerden uzak
Uçsuz, bucaksız çöllerde
Dağlarda, taşlarda
Arardım aşkını
Belleğime kazınmış bir kere…
Ipıssız köşelerde açan bir çiçek görsem
Hep seni hatırlatır diye severdim
Sonra, bir çocuğun gülümsemesinde bulurdum tekrar seni
Şefkate muhtaç yüzlerde görürdüm
Duygu selinde boğulurken biçare ve mahcup,
İnceden inceye içime sızan hatıralarını anımsar
Yeniden hayran olur
Gözyaşı ile anardım seni…
Hep yollara küserdim
Seni alıp götürürdü, benden uzaklara
Bir bahar akşamı
Bir kış günü
Geri getirir mi diye
Camlardan bakar, özlerdim seni

Sen, ruhumdan apansız çıkıp gittiğinde
Yalnızlığımla baş başa çaresiz kalıverdim
Arardım, dört duvar arasında
Gülümseyen gözlerini
Donuk suretli fotoğraflarda
Uzanmayan ellerin vardı
Sevdan ile boyanmış duvarlara
İçli içli bakarken
Taze gün kokusu birde sen yoktun odamda
Cenaze otosoyla her gün taşırlardı
Seni evimin bahçesinden
Hep gözü yaşlı kalışım canlanırdı, karşımda
Her gece, her göz kapayışımda
Bir hayal oluverirdin, rüyalarımda
Karanlıktan korktuğunu hatırlardım
Gel, ne olur gel artık
Diyen sesini duyar
İçimi eriten sevdanı hissederdim, ama…
Gözlerini göremezdim
Bırakma ellerimi ne olur, beni yalnız bırakma
Yaşaran gözlerimi silerek uyanırken
Sensizliğin derin uykusundan
Her odana girdiğimde
İlişiyor hala gözlerime
Son gün yazdığın iki satır not:
“Sevgin ve duan yeter bana…”
Hayır, hayır yetmiyor...!
Sensizlik milyonlarca defa, fazla geliyor
Artık yoksun