Artık Yoklar Şiiri - Gürsel Pal

Artık yoklar,
Gittiler bir bir beni bırakıp.
Arkalarına bakmadan,
Volta aldılar hayata ve hayatın içine.
Artık yoklar,
Ne eski dostlar, ne arkadaşlar,
Nede eski aşklar.
Tek tek döküldüler sonbaharda
Bir ağacın dallarından.
Görmediler göz yaşlarını
Dökülüyordu arkalarından.
Yalnızların yalnızıyım.
Bir Rabbim var birde ben,
Koca evrende kalakalmışım.
Bir yanım sonbaharda,
Bir yanım kış.
Gelmiyecek bahara özlemim var,
Ben kara kışların içinde
Karların içinde yanmışım.
Hiç bir merhaba gelmez bana,
Elimde olan hoşçakallardan başka
Bir şeyim yok.
Varsın olsun be diyorum,
Bir dua ederim Rabbime,
Benim içimde bütün insanlar var
Bakmayın siz ağladığıma
Bazen gereklidir evrenede yağmurlar.
Hem biliyormusunuz,
Bazen acıtır insanın canını,
Yalanlardan çok doğrular.
Yalanlar güzeldir,
Karanlıkta olsa sonu
Avutur beni yalanlarla dolu insanlar.
Artık yoklar,
Eski dostlar,
Eski arkadaşlar,
Eski sevdalardaki
Zayi olmuş aşklar.
Olmuyacaklar.
Olamıyacaklar.
Bir ömür geçip gitti,
Geldi işte bak sonbahar.
Yalnızların, Yalnızıyım.
Olsada yüzümde baharlar,
İçimde hep ama hep kara kışlar.
Boranlar ve fırtınalar.