Artık Yok Şiiri - Adem Bayar

Arka sokaklarındayım yalnızlığımın.
Yıkılmaya yüz tutmuş bu taş yığını,
Bu harabe bina benim evim.
Küf kokan hüzün basamaklarını
Gözyaşlarımla yıkıyorum.
Yerlerde, cam kırıkları…
Az önce, son öfke nöbetim esnasında
Soğuk ve taş duvarlara fırlattığım
Resminin çerçevesi artık yok…

Ama yetmiyor, yetmez.
Sana olan kinim dinmek bilmiyor.

Yerlerde, resminin sönmüş uçları…
Sigara içmediğim halde,
Sırf sen hediye ettin diye sakladığım
Senden hatıra çakmağımla
Yaktığım resmin artık yok…

Ama bitmiyor, bitmez.
Seninle olan hesabım henüz bitmiyor.

Yerlerde, kağıt parçaları…
Bir çekmece dolusu mektup
Rengarenk zarfların içinde
Tarih sırasına göre özenle dizilip
Çekmeceye konmuş.
Ve şimdi, hepsi paramparça.
Tek suçları, senin kaleminle yazılmış olmak.
Senin parmaklarının, senin kalbinin
Senin ruhunun ve aklının eserleri olmak.
Bu kadar öfke de biraz fazla galiba.
Hayır, acımak yok…

Çünkü değmiyor, değmez.
Sana acımak içimden gelmiyor…

Yerlerde, hayal kırıklıkları…
Daha düne kadar solmadan,
Usanmadan seni bekleyen hayallerim
Artık yok…