Artık Yok Şiiri - Zafercan Öztürk

Şimdi odada sıcacık battaniyenin içinde uzanıyorum,
Düşünceler, tekrardan başımın etini kemirmekten,
Uykuyu bana haram kılmaktan eksik kalmıyorlar.
Ben de dayanamayıp zihnimde çığlıklar atıyorum,
Beni korkutan iki kelime zihnimde dolaşıyor sürekli,
Artık yok...
Gelmemek üzere gitti ve bir daha göremeyeceksin,
Gözlerinde bir kelebek gibi uçamayacak,
Dalgalı saçlarında balıklar gibi yüzemeyeceksin.
Artık o yanında yok, alışman gerek, gibi laflara,
Sen daha iyilerine layıksın gibi geçiştirmelere,
Günlerce, belki haftalarca maruz kalacaksın.
Tüm bunlara dayanmak içinse tek kaynağım var,
Yalnız sen, yalnız senin gözlerin...
Bana acıyı yaşatan da sensin,
Bu acıya ilaç olan da...
Kimsesiz bir çocuğa sahip çıkan da sensin,
Sonra onu sokağa atan da...
Neyse ki yorulmuyorum, bıkmıyorum asla,
Çünkü bana aşkın nasıl bir duygu olduğunu da,
Nasıl yaşandığını da öğreten sensin.