Artık Yetmiyor Şiiri - Tanju Çubukçu

artık yetmiyor seni seviyorum demek,
bir şeyler eksik kalıyor dudağımda...
aklımı alan güzelliğini seyrederken;
yarım heveslerimin ıslaklığı
süzülüyor gözlerimden...

gözlerin her gözlerimle buluştuğunda;
acemi yüreğimin o kararsız,
telaşlı atışları başlıyor.
bakma öyle cesur, çıplak sözlerime
bilmelisin ki cesaretim, o mağrur suskunluğundan...
eğer bir konuşsan sevdiğim,
inan hiç susmasan işte o zaman
taş kesilecek mutlaka bedenim,
o tatlı heyecandan belki de...

hani sana her yaklaştığımda diyorsun ya
"insan elde ettikçe gizemini yitirir
belki de kalmaz kaybolur büyüsü"
değil işte sevdiğim! sana her varışım,
sende ki sonsuz derinliklerin keşfidir...
sana yaklaştığım her adım;
derin kuyuların sessizliğidir...
karanlık zindanlarda çekilen
hasret gibidir...
toprağa ekilen umudun tohumudur...
ve gittikçe devleşen aşkımdır sevdamdır.

uzat şimdi ellerini öksüz ellerime,
avucunun sıcaklığını donmuş kalbime,
o felaket gözlerini, gülmeyen gözlerime,
gözyaşlarımı kat aşk kokan gül tenine...
yaşamak nefes alıp vermek değil ki!
yaşamak senin her nefes alışınla;
benim göğsümün, yüreğimin kabarbasıdır...
yüreğim yüreğinde, gözlerim gözlerinde,
ellerim ellerinde, tenim tenindeyken
ve ömrümü bırakmışkan avuçlarının içine;
hazırım, gelecekse gelsin artık ölüm gülüm...