Artık Yadırgama Beni Şiiri - Mehmet Çoba ...

Güneş her gün hüzün bana, mehtapsız geceler üstüme çökmüş
Şafaklara düşen o billûri parıltılar haram bana
İki yakası bir araya gelmeyen
Dinmeyen
Rüzgârların önüne katılan
Avazı yeryüzüne yayılan
O mazlum
O garip
Ben
İnsan haklarından çok uzak
Kan döken
Kan ile beslenen
Komprador uşakların
Feodal puştların
Sicili bozuk yobazların
Akla ziyan kör kuyularında, mahpus kalan
Ben
Bir ben bilirim acyı
Bir de yorgun voltalarım
Artıp azalmayan
Hüzünden
Bin kez
Nehir olup çağlayan
Bin kez
Kan ağlayan
O gözler benim
Ve
Ne çok çıkıyor canımdan
Ruhum
Doğmadan güneş
Ey başlıksız ilk ve son şiirim
Bir bilsen
Üstümden kaç kışlar geçti
Yorgun ve bitkin olmama rağmen
Zaman yine ölmüyor bende
Hele de
Aç, susuz içim hüzün, çığlık, kahır ve öfke dolu olsada

Gülüşleri zambaklar gibi büyülü, varlığın küle dönmeyen bir sevgidir
Bende
İçimde sen olan
Baharlar taşıyorum
Göğsümde
Gel
Artık yadırgama beni
Şimdi anladın mı beni? Hiç düşünmeden
O
Yürekten seven
Benim
İçimde filizlenen sen, zemheri'de baharı özler gibi
Sırf sana yazdım, her satırında sen olan! Sevdayı hasretle

Mehmet Çobanlğlu
19.02.2025
İstanbul