Artık Uyuyamıyorum Şiiri - Rıdvan Cankiç

Seni yazarken ellerim hiç titremiyordu.
Senin adını söylerken de sesim hiç titremiyordu.
Sana sarılırken kollarım hiç ağrımıyor,
Bedenim hiç üşümüyordu.
Seni öptüğüm anda hiç susamadığımı biliyor muydun?
Sen yanıma gelince nasıl kış mevsimi bahar oluyordu.
Hiç fark ettin mi peki?
Peki ya sen gülünce nasıl güneş açtığını biliyor muydun?
Senin için kulağının kanarına sıkıştırdığım o çiçek
Neden hiç kurumuyordu biliyor musun?
Giderken, bavula sen eşyalarını koyduğunu sanıyordun ama;
Ben senin benden aldıklarını fark ettim.
Gizli gizili bavula koydukların fark etmedim mi sandın?
Önce bavula güneşimizi koydun.
Sonra onun yanına kokularımızı katladın.
Bir köşesine anılarımızı koydun.
Sonra aşk şarabımızı doldurdun şişeye,
Yarım kalmış olan ve yudumlayama kıyamadığımız.
Bir küçük kutuya bana hediye ettiğin gülücükleri.
Bir başka kutuya da yağmurları doldurdun.
Yanına hiç kazak almadığını fark ettiğim.
Bunların hepsinin üstüne sıcaklığını (mızı) koydun.
Sonra eski takvim yapraklarımızı aldın.
Sanki o günleri hiç yaşamamış istiyordun.
İçimden “o yaprakları ne yapacak ki? ” dedim.
Sonra bir de baktım ki sadece güneşimizi götürmemişsin
Takvim yapraklarının yanında mevsimleri de almışsın.
Ne yapacaktın ki kış mevsimini, sonbaharı?
Ben zaten seninle ısınıyordum.
Senin arkandan baktığım pencere bile bana küstü.
Hep döner diye yolunu beklediğim pencereden haberin geldi.
Postacıyla geldi haberin.
Sen getirememiştin, getirmemiştin
Gene bana çok kızdın sandım. Eşeklik bende dedim.
Meğerse senin saatlerin doluyormuş.
O yüzdenmiş sessizliğin, gitmelerin,
Soğuk vedasız terk etmelerin.
Son duanın kırkına davet edilmiştim…
Rahat uyuyorsundur umarım.
Ama ben artık uyuyamıyorum…