Artık uyu n'olursun!

Uyu anne...artık uyu n'olursun!
Rahat uyuma sırası artık sende olsun.

Yemeklerimi aksatmıyorum hiç,
''Bu lokma da annem için'' diyorum her farklı lokmanın başında.
Kırmızı ışıkta duruyorum,yeşili beklemekte sabırsızlansam da.
Akşam serinliğinde dışarı asla hırkasız çıkmıyorum,
''omzuna birşey alsaydın kızım'' deme diye,
Sakın ha artık meraklanma diye anne.

Telefonda duyuyorum ya sesini,
Sesinde görüyorum ya gökkuşağının tüm renklerini,
Acının kırmızısını,hasretin turuncusunu,
Teninin sarısında,ağlayınca gözünde beliren yeşili,
Göklerin mavisini,özlemle karıştığında çıkan laciverti,
Ve aslında olması gereken o canlı hayatın morunu.

Sen beni hep iyi biliyorsun,
''iyiyim anne meraklanma sakın''
''yok,yok hiçbirşey,hiçkimse üzmüyor beni''
Böyle yaşamayı da senden öğrendim anne,
Sensizlikte seni yaşamayı öğrendiğim gibi.
İçim kan ağlarken gülebilmeyi,
Çok istediğim halde birşeyi,kendimi engellemeyi,
''hayır'' diye içimden çığlıklar atarken,
İstemsizce ve farkında olmadan ''evet'' demeyi.

Özlüyorum anne,seni özlüyorum yalnızca,
Bebekliğimi,kucağını ve sıcaklığını,
Yapayalnız bir başıma değil de,
Başım omzunda ağlamak istiyorum.

Hayır hayır! Sakın yanlış anlama beni;
Ben iyiyim meraklanma,
Ve artık uyu n'olursun!
Gecelerin bölünmeden,meraklanıp düşünmeden uyu.
Uyu anne,uyu ki bu gece yine rüyama gel,
Yine sar beni kollarınla.
O kadar sıkı sarıl ki
Sabah kalktığımda ben yine sen kokayım.