Baharda yeşil yapraksın
Hazanda sararacaksın
Düşüp toprak olacaksın
Artık uyan ey gönül
Şu gördüğün iskeletin
Eriyecek nazik tenin
Daim şikayet edersin
Artık uyan ey gönül.
Zengin olunca azarsın
Fakir düşünce kızarsın
Sen verene ortakmısın
Artık uyan ey gönül.
Dönüşü yok bir yoldasın
Zamana gem vuramazsın
İki taş ara, mezarın
Artık uyan ey gönül.
Sonra sür üfürülecek
Ölü beden dirilecek
Canlar cananla gülecek
Artık uyan ey gönül.
Meydanı mahşer kurulur
Gönderdiğin orda olur
Kimi yürekler burkulur
Artık uyan ey gönül.
Başın önde, rabıta yap
Gideceğin yollar ırak
Sonra bir dön kendine bak
Artık uyan ey gönül...
Kayıt Tarihi : 16.6.2009 10:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Artık uyan ey gönül
Uyarır halkı efgânım / kara bahtım uyanmaz mı…….(Fuzûlî)
Ah o gönül, neylesem netsem uyansa gönül.
Gamları derman bilip yandıkça yansa gönül.….(E.Y.)
Güzel şiirdi. Kaptı götürdü.
Duyarlı yüreği, usta kalemi kutluyorum.
TÜM YORUMLAR (1)