Artık Umut Yok Şiiri - Semiha Türkmen

İnsan kendini niye bu kadar hapseder
Çevresine, insanlara, ailesine
İlgisiz, sevgisiz olur
Neden yapar bunu kendine
Niye hep mutsuz olmak istiyormuş gibi durur
Mutlu bir çocuktum ben oysa
Mutlu bir genç
Sonra girdiği her yolda
Yarım kaldım ben
Hep taşlar, dikenler çıktı yoluma
Hep canım yandı.
Şimdi hiçbir şey mutlu etmiyor beni
Kimseyi görmek istemiyor gözüm
Evden çıkmak bile istemiyorum
Artık kendimi bile sevmiyorum
Sürekli duvarlar örüyorum
Koza ören ipek böceği gibi
Ruhumu hapsediyorum
Aynaya bile bakmaktan korkuyorum
Saçlarımdaki beyazlar
Bir türlü kurtulamadığım
Uğraşmaktan bıktığım tüyler
Sonra aldığım kilolar
Nedir benim bu uyuşukluğum
Çok yaşlanmış gibi yorgunum
Zamanının gelmesini bekleyen çaresiz hastalar gibi
Belki amaçsızlıktı, umutsuzluktu sebebi
Şimdi arasam da ulaşsam da umut yok
Şimdi avutsa da gözümü boyamaya çalışsa da umut yok
Bir zamanlar 'var mı? ' dediğim...
Sanırım sevmeyi sevilmeyi bilemedim, öğrenemedim
Neyin gerçek olduğunu bile keşfedemedim
Yanlışlar, günahlar tamam masum değildim
Yanlış zamanlardan
Yanlış mekanlardan
Yanlış sevdalardan
Bu mutsuzluk...
Beni alıp götürmeyen zalim kaderden
Beni bu eve, bu dört duvara hapseden
Bu hayata hapseden talihten
Bu mutsuzluk...
Şimdi geri dönüşü olmayan yolda
Kadehimdeki zehri yudumlarken
Umutlarımı, hayallerimi ancak miras bırakıyorum...