Artık Telgraflar Çekilmiyor

Bedenimde bir yer öykülüyor zamanı
içimde,
saklı yıllara düşüyor her ayrıntı
kayıp bir karanlıkta
tek başıma
sensiz, ne kadar da silik bu hayatı
ayrılık im'leriyle çoğaltıyor uzaklığın

uzaklığın;
boş bir ev sızısı gibi
taş kuyuların derininde avuntu
yara izidir
içe alıp eritir acımı
rüzgârsız tutuşmuş kibrit alevidir
yanar geceyarısı saatleri
bütün yollar barikattır
sevdam;
gelmelerini unuttu

sevdam gelmelerini unuttu
akşam oluyor
çamur karanlığı odalarına çekiliyor kırlangıçlar
ıssızlığa duruyor telgraf telleri

(artık telgraflar da çekilmiyor)

demek ki unutuldum.!

Salih GÖZEK