unutabilmelerimsin artık
en zamansız kuytularda
hayata feda ettiğim son hediyemsin
zamana yenildiğim en zamansızlıklarda
gözlerini unutuyorum yavş yavaş
saçlarını, yüzünü, dudaklarını
her unuttuğumda resmini öpüyorum bir daha
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
