Artık Seni Özlemiyorum

Bir zamanlar adını her nefesimde fısıldardım. Her sabah senin hayalinle başlar, geceleri yokluğuna sarılırdım. Ama şimdi, artık seni özlemiyorum. Kalbim aynı yerinde duruyor belki, ama içinde sen yoksun.

Seni özlemek, en büyük alışkanlığımdı. Her hatıran bir yara gibi içimde dolaşırdı. Ama zaman geçtikçe anladım: Özlemek sadece kendimi yitirmekti. Ve şimdi, seni düşünmeden de yaşayabildiğimi görüyorum.

Artık seni özlemiyorum, çünkü seni özlerken kendime haksızlık ettiğimi fark ettim. Sen benim için yokluğunun ne anlama geldiğini bile bilmeden yaşarken, ben her an seni taşımaktan yorulmuştum. Özlemekle geçen her gün, benim için kayıptı.

Sana dair ne varsa, yavaş yavaş silindi. Sesin artık bir yankı gibi değil, uzak bir anı gibi geliyor. Gözlerin, bakışların... Onlar da artık üzerimde ağırlık yapmıyor. Seni unutmadım belki, ama özlemekten vazgeçtim.

Artık seni özlemiyorum. Çünkü özlem, insanın kendi içine kurduğu bir hapishaneymiş. Ve ben o hapisten çıktım. Artık senin yokluğun bir acı değil, sadece kabullenilmiş bir gerçek. Ve bu gerçekle yaşamak, seni özlemekten daha kolay.

İçim hafifledi. Artık seni özlemiyorum. Ve bu özgürlük, özlemekten daha güzel.