Artık Seni Anlamak Çok Geç(babacığım..)

Şimdi hoş bir seda ölümsüz bir isimsin içimizde
Sağlığında bizimle övündün mü
Hatta sevdin,saçlarımızı okşadın mı
Yada Hangimizi neye göre diğerinden çok sevdin
Onu da bilmiyoruz
Çünkü sevgini bile sır gibi sakladın
Ama biz saklamadık
Yokluğunda bile
Biz seninle övünüyor gurur duyuyoruz
Gözümüzde hayalin Kulaklarımızda sesin
içimizde hep sen varsın
Sanki hala evin içinde dolaşır cismin
Seni Yazmak seni anlatmak …
Öylesine güç ki babacığım
hele şiirlerde
Hani hiçbir şeyi beğenmezdin ya
Bunuda beğenmeyeceksin diye öylesine korkuyorum ki
Ne bileyim hala bir Korku var içimde
Gidişini hatırlamak istemiyorum babaciğım
Gülüşün duruşun canlanır daha çok gözümde
İçime bir sancı boğazıma bir acı oturur da
Anlatmakta güçlük çektiğim kelimeler düğümlenirken dilime
Göz yaşları kendiliğinden dökülür
Seni.anlatmak kadar
Ölümüne İnanmakta öylesine güç ki
Sanki yarın dönecekmişin gibi geliyor insana
Neyi anlatmak isterdin bilmiyorum ama
“Eyvaaahhh…kaderrr..” derdinya hani
Şimdi daha iyi anlıyorum sanki seni
Hayat denen mücadelede
Mağlup olduğunu ecele
Ve.. yenik düştüğünü kadere
Dün anladım…
Dün en son gideceğin yere gönderirken..anladım
Oysa beklenen sona yaklaşmadan
Seni anlamak, kendimi anlatmak isterdim
İşte bunun için diyorum ki;
Babam oldun sırdaşın olamadım
Oğlun oldum arkadaşın olamadım
Çeneni bağlamak bana nasip olsa da
Yırtılırcasına ağlıyamadım başında
Ama daha derin duygularla kabre koydum seni
Bilirim ağlamak geri getirmez hiçbir gideni
Fakat başka türlüde olmuyor ki babacığım
Mümkün olsada çıkıp baksan bir
Baksan ki kim kaldı başucunda(kabrinde)
Kimler getiriyor sana tekbir
Ve nerde sevenlerin sevdiklerin
Oğlun kızın malın mülkün
Uğruna canını feda ettiğin dünya malın
İstersen çık bak istersen bekle bir zaman
Zaman denen maziye dönüşen atide
Diktiğin ağacları kimler yeşertecek
Kimler ağlayıp kimler gülecek
Musalla taşına kimler koydu
Mezar taşını kımler dikecek
Her bayram yanına kimler gelecek
Kimler el açıp fatiha okuyacak
Hani derlerya iyiler yaşamaz diye
Bencede doğru be babacığım
Henüz baharında değildin belki ama
Bilmem hangi asi,hangi canavar kadar
Seninde hakkın değimliydi yaşamak
Yaman büktü gidişin belimizi
Dahada yaman bükecek gibi geliyor yokluğun
Gözümüze yaş, gönlümüze yas koydun be babacığım
Şimdi Her yerde hatıran her yerde sen varken
İlahi bir sabır gerek
Yoksa yokluğuna nasıl dayanır bu yürek
Dedimya İnanmak güç gidişine
Sanki çıkıp gelecekmişin gibi günün birinde
Tüm bunlara rağmen Kabul etmesek de
Kabullenmesi olsa da zor bir gerçek
Peygamber efendimizin ağzından:
“her canlı mutlaka bir gün ölümü tadacak..”
Demiyor mu ayeti kerimesi
Öyle ya..
Nerde soyumuz sülalemiz atamız
Şu büyüyen özlem
Şu devleşen çaresizlik neyin nesi
Bir daha anladım ki,İnsan fani ölüm baki
Bunu anladık da;
Seni hiç birimiz anlayamadık be babacığım
Ölümünden sonra yakınlarımızı tanıyana kadar ta ki