Artık saymıyorum Şiiri - Kenan Kervan

Artık saymıyorum sensiz geçen günlerimi.
Alıştırmak istemiyorum kendimi yokluğuna.
Unutmak istemiyorum,yüzünü, sesini, gözlerini.
Seni düşünmek ne kadar acı verse de yüreğime.
Vazgeçmek istemiyorum seni sevmekten ve beklemekten.
O kadar büyüdü ki hasretin yokluğunda.
Gören üzülüyor artık halime,unut onu diyor.
Bilmiyorlar ki ben asıl unutmamak için savaşıyorum kendimle.
Nasıl unutabilirim ki seni.
Bu kötülüğü nasıl yaparım kendime.
İçimdeki yaralar kapanmasın diye kanatıyorum her gün.
Aynı şarkıları dinliyorum seni hatırlatsın diye.
Beraber geçtiğimiz yollardan geçiyorum.
Resmini çıkartıp uzun uzun bakıyorum gözlerine.
Seni düşünüyorum sessiz akşamlarımda
Unutmamak için umut ekiyorum gönlüme.
Ve özlemini topluyorum her sabah uyandığımda.

Artık saymıyorum kaç gün oldu sen gideli.
Yokluğuna inanmak istemiyorum.
Takvimlere koyduğum işaretleri de yırtıp attım.
Mağlup oluşumu hazmedemiyorum.
Bir pazar gecesi yalnızlığımın ilk başlangıcıydı.
Şimdi o günü aklımdan da silmeye çalışıyorum.
Ömrümden de çıkartıyorum senin olmadığın her anı.
Senin olmadığın günleri ben günden saymıyorum.
Hasretin çıkmasın istiyorum içimden.
Varsın canımı yaksın bu özlemeler.
Varsın akıtsın gözümden damla damla yaşları.
Gecelerce uykusuz kalmışım,umrumda değil.
Yeter ki terk etmesin hayalinde senin terk ettiğin gibi.
İsyan etmiyorum, pişman olmuyorum.
Unutmak istemiyorum seni ve senli günlerimi.
Hayalin tutuyor şu an beni hayatta.
Umudumla birlikte ömrümün de bitmesinden korkuyorum.