Artık Sana ne Gel Derim ne de Kendim Gel ...

Kayboldum zamanın ışık kırıklarında sessizce...
Yitirdiğim ömrün hesabını veremedim kendime
Gün geçiyor akşam oluyor yine
Ben aynı kapıdan geçiyorum her sabah ve akşam
Yine yeniden başlıyor hikaye aynı şekilde
Hep kaybetmeye mahkummuşum gibi yazılmış hikaye
Umut etmek için yaşama biraz, bir lokma sevinç lazım değil mi!
Üstelemeye gerek duymadan artık geleceğin ihtişamını
Kayıp hayaller peşinde yürmekten vazgeçtim.
Ne yana baksam büyüyor dağlar,
Yürümek istemiyor sanki dünden kalan umutlar.
Sana öylece gelebilmek isterdim ki
Hiçbir yanım ağrımadan.
Ama şimdi sanki suni bir tenefüs halindeyim
Gözlerim ne eskisi gibi bakabiliyor dünyaya
Ne de renkleri seçebiliyorum eski ahenginde.
Tükenmenin ve yorgunluğumun tanımı yok.
Artık sana ne gel derim ne de kendim gelebilirim.
Ömrümü verdiler elime tek kağıt sayfası gibi
Yaz dediler dilediğin gibi, becemedim.
Yanlış kalemler kullanmaktan,
Kalemin renginin ağacına aldanmaktan.
Göründüğü gibi çıkmadı hiçbir çizgi sayfamda.
Üstelik silmeyi de becemedim, kağıdım buruştu, izleri silinmedi.
Kalan boşluklarda yazacak yerim kalmadı artık.
O yüzden bende arama artık hiçbir çizgini
Artık sana ne gel derim ne de kendim gelebilirim