Artık Sağım Solum Sobe Değil

artık,
sağım solum sobe değil...
sağım hüzün,
solum düşünce...
demek,
dünya da büyüyormuş,
insan büyüyünce...
bire on veren buğday tarlası mı desem kendime,
yediveren güller mi?..
biri bin oluyor dertlerimin.
büyüyünce deyip devamını getirdiğim,
o günler,
sahiden bu günler mi?..
yüzümdeki kırışıklığı hangi son ütücü giderebilir,
saçlarımdaki aklar dip boyasıyla gider mi?..
göz kapaklarım indi,
hiçbir ışık akmıyor...
dizlerim de tutmuyor şimdi,
öksürük tutsa bırakmıyor...
hala dilim dönüyor olabilir,
hala ellerim tutuyor olabilir...
neden murad otobüsüne el edemiyorum,
neden hayata bir yerinden tutunamıyorum...
neden on yıl sonrasını düşünmüyorum mesela,
neden daha geniş bir eve taşınmıyorum...
umudu bekleme odasına kapattım nicedir,
ha var ha yok gibi...
keyfim çocuk yaşta kaçtı zaten,
endişe bok gibi...
içimdeki kurtlar beynimi kemirmiş benim,
deliksiz uyuyamıyorum öyle ki...
ben hep burdaydım,
neşem nerde?..
çiçekle muhabbetim,
kuşla söyleşim nerde?..
neden donmamış betonlara tarih atmıyorum eskisi gibi,
neden mandalina kabuklarına şekil vermiyorum peki?..
ben böyle ciddi durmazdım,
ben muzır bir çocuktum oysaki...