Artık Rahat Şairim

Kimisi diyebilir, dizelerin değersiz,
Ya sevmeyeceksiniz ya da seveceksiniz.

Şiirlerim farklıdır, düşüncelerim aynı,
Kavramların yönü bir konuları hep aynı…

Eledikçe yüzlerce, guruplara ayırdım,
Şiirler ayrıldıkça biraz da ayıkladım.

Zamanım belki yoktu, düzenleyemedim,
Selâm Çiçek Kökleri-1 inceleyemedim.

İlk veya son eserim, birleştiği için tek,
Evveli çöpe attım eserlerim oldu tek.

İki çift de sözüm var, fakirleştirenlere,
Kelime hazinem az, muhtacım kelimelere.

Kelime bulmadıysam sen inan niyetime,
Dışına çıkamadım, yeminim şerefime.

İdeolojim yoktur, siyasetten anlamam.
Belli fikrim olsa da bir fikir savunamam.

Pek te özgür değildim, şiir yazabilmede,
Fikir üretebilme ve söyleyebilmede...

Belki hor görülürüm, onun için sevmezler,
Açmadım derdimi, bunu da hiç bilmezler.

Mehmet Tevfik Bey yazar, cumartesi ve pazar,
Şeytan mı eder nazar, insanlar neden azar.

Okunmadığı halde kırk yıldır şiir yazdım,
Dışlandım, karalandım aslında oyalandım.

Elimden tutanım yok, artık yazmayacağım,
Yedekte şiirim çok ve uğraşmayacağım.

Zaten içine bakmaz, okumaz hiçbir kimse,
Ne eleştiren olur ne tartışır bir kimse.

Millet yolunu bulmuş, hocanın çıkarı yok,
Şiirler sevilmemiş üstelik anlayan yok.

Bu son sözüm Rab’bime tamamen susacağım,
Unvanlar sizin olsun, şiir yazmayacağım.

Kitabım satılmadı artık rahat şairim.
Kendi hayallerimle, anılır, yetinirim…

(2002)