Artık Pencerem Benden Dışarı Bakabilir

Yanı başımda birileri susuyor
gündüz ve gece.
Kışın açan çiçekleri sevdim hep
sen ve berfu.
Ya birine dahi yaşar,
ya birine dâhil
insan bu.
Dilim sarf edemediği kelimeleri tüne bağışlıyor.
Ay buradan bakınca biraz kambur
ay neyi taşır?
Oradaki yalnızları saydın mı?
Cürretlendiriyor penceremi ışığı
artık pencerem benden dışarı bakabilir.
Geride bıraktığını düşleyen yorulur ancak,
gayreti istikbali olan dilâdır
dilâ yorulmaz teni kanına karışmadan.
Daha da dışıma bak pencere,
yanı başımdan bilet kesilmeyen uzaklıklara
orada dur biraz,
benim içim daha uzak
içime bak.
Sükûttan bihaber tüm aynalar
bir aynam var odamda ay kadar.
Susun, susun burada yalnız kalacağım
burası donanmalarını yitirmiş
ne ayna var, ne ay.
Üstelik benimle yan yana.
Geceye mavi rengini veren olmayışıdır
bak nasıl da seviliyorum,
taçlandırdım dilimin fetbaz nasrını.
Sen de bir denizin ortasında yan kızım.
Sana diyorum çocuk;
bazı gurbetler risaleye sığmaz
okuma gözlerin kanayacak.
Aramak kutsaldır, âdemoğlu bulduğuna tutsak.
Bu gece gözlerine hak ettiği uykuyu bağışla
söz veriyorum açıldıklarında
güneş odanı selamlayacak.