Yokluğuna kaç kış sensiz dayandım da yine buz tutmadı yüreğim.
Ömrümü iki dudağının arasına hibe ettiğim.
Bir sözüyle öldüren,bir gülüşüyle dirilten yanım,
Ey bahtımın akını karalayanım.
Yüreğini başı dumanlı dağlar gibi heybetli bildiğim.
Ah benim sevdasına müptela,bakışlarına sarhoş olduğum yarim.
Gözlerin başka menzilleri yuva edinmiş,
Elim varır mı sanırsın yalanlarına el vermeye.
İhanetlerinden kurulmuş darağacındayım,
Artık ne beni bekle ne de benden hayır bekle.
Yokluğundan dem vuran akreple yelkovanı
birbirine düşman etmek vardı ya;
Olur da çıkıp gelirsin diye ses etmiyorum...! ! !
Kayıt Tarihi : 1.2.2015 21:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
düşüncesiz prens
