Artık Nasıl Bir Hayatsa...

Artık Nasıl Bir Hayatsa...
Bezgince bir sabah seksini andırıyor,
Turşu kokuyor derisi,
Kadın memesini soğuk suya tutuyor.
Ben ellerimi kadere açıyorum.
Ya da güneşe.
Öyle değil de…
Ya ben sahipsizsem.
Ya sorularım,
Belirginsizleştirilmişse…
Endişelerimi sahiplenecek olan bir adam arıyorum.
Endişelerimi sahiplenecek olan bir kadın da olabilir.
Süslü bir oyun var.
Adı saat bilmem kaç.
Duygularımı yakalamak için durmam gerekiyor.
Zamanı emmek için mesela.
Durmak…
Sadece durmak.
Zaman durunca benim üzerimden geçiyor.
Zaman ben durunca ilerleyen her şey.
Hareket eden her şey.
Ben duran her şeye sabitlenmiş bir birey.
Küllenmiş bir geçmişin ardında bir tepe.
Rüzgarların ağlamaklı ifadeleri,
Ardında bir resim.
Ne yani,
Ben birleşim ve güç üzerine bir bakış gibi miyim?
Sözlerim salınıyor.
Tarih öylece ilerliyor. Ve BEN…
Suskunca bakıyorum.
Güneş, Ben ve çalkalanmış denizler.
Sonra peki. Sonra ne oluyor?
Ürkek bir başlık bulmam gerekiyor kendime.
Sessizliğin bir alfabesi olarak.
Okunmalıyım,
Geçmiş ve geleceğin bittiği bir yerde BEN durmalıyım.
Sadece sümüklü bir salyangoz olarak.
Neden öpüşmüyoruz dedi kadın.
Adam ağlıyordu.
Teni ıslak. Sabah yeni Zambak vakit suskunca Sabah zambak ve yakınışlar…
Susmak…
Kuşların gölgesine sığınılan bir zamana gebe,
Benim ellerim açılıyor geçmişe.
Adam ellerini birleştirdi ve bir secde vakti…
Öpüşmeler yere değiyor,
Ellerim yeniden güneşe açılıyor.
Ben kadınları yeniden getiriyorum.
Tülbentlere ve ninnilere sararak,
Bakışlarımı ayarlıyorum,
Tarihin derinliklerinden sızan haylaz çocukların gülüşmelerine.

22.02.2021-Ataşehir