Artık küçük bir kız değilim ben!

Artık yeni bir yola çıkarken heyecan duymuyorum, eskiden bir yere gitmek üzere merdivenlerden inişim, yüreğimdeki kıpırtı, geldik mi, daha ne kadar var soruları çok gerilerde kalmış hatta unutulmuş. Şimdi, her şeyin bilincinde başlıyorum yola, yaşamışlık mı desem bilemiyorum ama az çok hangi yolun neresinden gideceğimi ve nereye varacağını anlıyorum. Giderken kimlerle ve nelerle karşılaşacağımı, kime ne diyeceğimi ya da demeyeceğimi, selam verip vermeyeceğimi ya da geri dönüp dönmeyeceğimi.
Sürekli bir şeylerin çabasında olmak, bir şeyleri başarmaya çalışmak, yalanlarla ya da sahteliklerle dolu, maskeli insanların içinde bir şeylere çabalamak istemiyorum artık.

Küçük bir kız değilim evet, ama ben o küçük kızlığımı yaşamak istiyorum, çok özlüyorum.
Babamın elinden tutup, annemin dizine yatıp saçlarımı taramasını… Kardeşimle giriştiğim gereksiz ama bir o kadar da keyifli kavgaları. Pijamalarımla sabahtan akşama kadar dolanıp, ev terlikleriyle bakkala gitmeyi. Akşamları babamın rakı sofrasını… Hayatımdaki tek telaşın, okula geç kalacağım endişesi olmasını ve buna karşılık tek cezanın bir gün devamsızlık yazılmasını. Dünyanın sadece ailemden ibaret olmasını ve bu yüzden bana hiç zarar gelmeyeceğini, herkesin sevgisinden emin olmayı…
Biri öldüğünde anlamamayı, ertesi gün unutmayı…
Akşamları günün muhasebesini yapmak ya da gelecek kaygısı hissetmek yerine sadece zamanı geçirmek için, eğlenmek için türlü şarkılar söylemeyi, taklitler yapmayı.
Hata yapmamalıyım diretmesinin olmamasını bunun yerine böyle yaparsan daha doğru olur denmesini.
Kışın boynuma atkı sarılmasını. Kayak merkezlerine gitmek yerine, brandaların üzerinde dünyanın en keyifli slalomunu yapmayı.
Yazın denize gitmenin ve yüzmeye çalışmanın dayanılmaz heyecanını, acıkınca ekmek arası bir şeylerle geçiştirmeyi, bütün sosyal yaşamın mahalle arasında top oynamak, sessiz sinema oynamak ve çekirdek yemek olduğunu, yalansız dolansız, neysek o olduğumuzu, dostlukları o zamanki gibi yaşamayı.

En yakın arkadaşımla küstüğümde türlü kaprislerle onu tekrar görmek yerine, akşam kapılarını çalmayı, hadi gel oynayalım demeyi…

Evden birkaç kilometre öteye gitmenin, deniz kenarında akşamları dolaşmanın en büyük özgürlük olduğunu ama saatimiz geldiğinde eve dönmeyi.
İzin istemeyi, annemin onaylayıp-onaylamayacağını tahmin etmeyi, sorumluluk denen duygunun yalnızca derslerimi bitirmek olduğunu, yazın 5 yıldızlı tatil köylerinin hayali yerine dostlarımla sabahtan akşama kadar bisiklete binmeyi, sahte havai fişeklerle parti havası yaratmayı, babama arka yolda bisiklete binerken yakalanmamayı…
Gereksiz uzun süren tartışmalar yerine, bir daha yapma denilmesini buna saygı duymayı ve yapmayacağıma söz vermeyi..
Kendimi nasıl koruyacağım diye düşünmek yerine, birilerinin sürekli korumasında olmayı. Daha maaşımı almadım demek yerine, baba harçlığım bitti demeyi…Anne olamamak, evlat sahibi olamamak endişesi yerine; sürekli hep evlat olmayı.
Ve bütün bunlar için kendimi çok özel hissetmeyi, çok önemsenmeyi…

Tekrar küçük bir kız olabilmeyi çok isterdim…
Çocukluktaki bunca saf duygulardan sonra aslında hayatın bu olmadığını haykırmak istiyorum herkese…
Hayat önce verip sonra alıyor demek istiyorum …
Hem de öyle bir alıyor ki, canın acıyor ama yapacak bir şey yok! demeyi…

Küçük bir kız olmak istiyorum ben, çok özlüyorum çünkü o günleri, o günlerimi…