Artık Koşmuyorum Şiiri - Nazmiye Kayar

Bir gece koşuyordum sokaklarda,
Terlikler yüksek sesler sunuyordu semaya.
Taş döşenmiş yol çöküyordu her ayak vuruşta
Bütün evler ağlıyordu,ben koşuyordum.
Ahşap evlerin,ahşap pencerelerinden
Meraklı bakışlar sarkıyordu,
Bütün kafalar geriye dönük.
Bir evden çocuk ağlamaları geliyordu,
Yemek kokusu,taze ekmek kokusu.
Bir çeşme boşuna akıyordu,
Sokuyordum başımı suya,
Saçlarım su içiyordu.

Ayağımda terlikler yüksek sesler sunuyordu semaya,
Ürkerek geçiyordum çamların önünden,
Nefes nefese kalmıştım,
Kalbimin sesinden kuşlar havalanıyordu,
Bir köpek uluyordu,sonra diğeri,sonra diğeri,
Arkama bakmaya cesaret edemiyordum.
Muratçık görmüştüm kurumuş ağaç dallarında,
Bana bakıyordu,bir korku çörekleniyordu içime
Yılandan soğuk,say ki üşüyordum,
Say ki nefes alamıyordum,ölüyordum.

Gözüme,uzakta,camları yanmış evler çarpıyordu,
Perdeler çekilmiş,uykuya dalmış taş örgüler.
Yaşlı dut,karanlığı içmiş çiçekler,
Nar ve erik ağacından selam alıyordum,
Dayanıyordum tahta çitlere,
Kalmamıştı ayakta duracak halim,perişandım.
Karanlık gölgeler dolaşıyordu sağda,solda
İçimde kocaman bir sıkıntı,hayra yorulur mu?
Kimseden ses çıkmadı sonra,
Her yerde kulakları sağır eden bir sessizlik…

Artık koşmuyorum öyle deli divane,
Terlikler yüksek sesler sunmuyor semaya,
Bütün umutlarım dizleri üstüne çökmüş,
Bütün sevinçlerim,bütün gülüşlerim.
Oysa ben gözlerimi aydınlık bir dünyaya açmışım,
Günebakanlar açarken…

(İstanbul-16 Nisan 2007)