Artık Hiçbir Şey Aramıyorum.

Bir solukta her şey yaşanıp bitmiş gibi… Her şey ama her şey… Geçmiş, kuytu bir yerlere hapsolmuş, geçmiş inşa ettiğim kendimle yüzleşmişliğim. Oysa, anlatacak, yazacak o kadar çok şey var ki… Birçok şey dilimde bir düğüm olsa da, satırlar yazılmayı bekliyor. Yaşadıklarımın bir düş olduğunu sayıklayıp durmanın bir anlamı yok. Bu kendimi bulma yolculuğumun sahteliğine aldanmanın da. Sahte bir şeyler yoktu benden yana. Kendimi bulma yolculuğum tastamam burada sona erdi işte. Kendimi buldum ve her şey bir nihayete erdi.

Birçok şey bölük pörçük olsa da; her deneyim, her anı bir araya geldiğinde büyük bir resmin parçaları gibi. Zaten bu yaşamda tam olan ne vardı ki… Bu belirsizlik içinde, kaybolmuş hikayelerimi gün yüzüne çıkararak, geleceğe dair umutlarımı yeşertiyorum. Ama bir umudun içinde bin çaresizlik… Her yaşanmışlık, ruhumda derin izler bıraktı ve belki de bu izler, beni ben yapan unsurlardı.

“Şeyler” hep bir “şeyler” vardı tamamlanmayı bekleyen, bir o kadar eksik ve bir o kadar da tamamlamaya çalıştıkça eksilen. Hayatın karmaşasında kaybolmuşken, her an bir şeyler peşinde koşmak işkenceye dönüşüyor. Artık hiçbir şeyi aramıyorum, derin düşüncelerin ve duyguların içinde yitip gitmiş bir ruhu sürüklüyorum benliğimde. Olmayan bir yaşamın içinde belki de hepten düş olduğuna inandığım bu sayıklamanın pençesinde hiçbir şey yok… Yalnızca zamanın geçişini izlemekle yetiniyorum, bu sessiz çığlıklarla dolu varoluşumun anlamını bulmak artık imkansız geliyor. Ama içimde bir umut kırıntısı, belki bir gün yeniden “şeyler” anlam kazanır diye fısıldıyor ve öte yandan da biliyorum ki hiçbir şey sonsuza kadar benimle olmayacak, hiçbir şey sonsuza kadar içinde beni taşımayacak…