Artık hiç kimsenin hiç kimsesi değilim

artık hiç kimsenin hiç kimsesi olmıyıcam
çünkü ben var etmeye çalıştıkça onlar yok ettiler kendilerini de beni de
ben yaşamak isterken yok ettiler yaşama sevincimi özgüvenimi, hayallerimi.,umutlarımı
ben olması için uğraştıkça yok ettiler tükettiler beni işte bu yüzden ben artık hiç kimsenin hiç kimsesi değilim artık🚬
çok güzel hayaller hayatlar düşlerdim
bende herkes gibi
ilk önce yaşama ilk başladığım zaman çocukluğumu aldılar elimden yaşımdan büyük dertleri acıları verdiler bu senin çocukluğun dediler ama hiç çocuk olmadım ki
gençlik hayatın en çok yüzüne vurulduğu dönem bumuydu benim gençliğim ilk aşk ilk duygusal şeylerin olması gereken yaşlar oda olmadı her şeyin olduğu gibi gençliğimde ukde olarak kaldı
olgunluğum hayata karşı iki kişilik başlayacağımıa yanımda can nefes olacağına inandığım zamanlarım
hani nerde yada neredeler
ben hiç birini tanımıyorum ki yaşamadım ki
hep tek oldum tek başıma savaştım
ben hiç kimsenin bir şeyi olamadım
tam ayağa kalktıp bu defa düşmek yok dediğim yerde kendimi yılgın, bitkin, hayata küsmüş biri olarak buldum
kalpteki her şey söylenmiyor
iç çekme, ağlama hiç bir şeyi değiştirmiyor
mutluymuşum gibi görünmek zorunda bırakanlar sürekli değiştirmeye çalıştı
işte bu yüzden artık hiç kimsenin hiç kimsesi değilin
ben beni anlar ben beni dinler ben beni yaşatırım
ben kendi kendimi kaldırırım
dedim ya
artık hiç kimsenin hiç kimsesi değilim değilim....