Artık Güneşte Yaslı Doğacak Ufuktan

hayat oyununda ölüme çok erken (5/12/05) söbelenen
ufuktan doğan’ın anısına...

erken yoruldun hayat oyununda
bir karanfil gibi taşıyorum seni şimdi yakamda

insan yaşayınca öğreniyor
acının adresini
ölümün ayak sesini

söyle beyaz gülüşlü kara bakışlı çocuk
söyle ufuktan
çok mu yükledik hayta hayatı sırtına
taşıyamadı çocuk yüreğin
öndörtünde seçtin ölüler ülkesini
ve dindi içindeki onca fıtına
belli ki anlayamamışız seni
anlayamadığımız gibi diğer çocukları

farkında olmadan
sevinçleri de mi çalıyoruz çocuklardan
çocukları koparıyoruz yarınlardan
ve filiz sürmesini bekliyoruz kırdığımız dallardan
ölüler ülkesine gidişinle
bunu mu anlatmak istedin bize ufuktan
yağmur değil gözyaşlarımızdır toprağı ıslatan

bir bilsen seni dinlemeyi ne çok isterdim zulalarından
sanki benden eksilmiş birazcık can
ahh güzel insan
yine oldum lal
çünkü karşımda ölüm(ün) var
yürekdeki bu yangını söndüremez ağıtlar
sizde yanarsınız
gözyaşlarıma dokunmayın çocuklar
hiç birinizin yanmasnı istemezdi ufuktan
bütün canlılar tadsın isterdi mutluluktan

duruşların kartaldı
gülüşlerin ceplerinde maviler vardı
ama gülüşlerin de düşlerin gibi topaldı
oğlum doruk onur da ufuktan abisiz kaldı
en iyi sen anlardın oğlumun dilnden
sevginle tutardın yüreğinin elinden
ufuktan abisi oğlum doruk onur payını ayırdı
toprağın ceplerine koydu sevgimden

böyle erken mi gelecekti
bütün kapıları ayrılığa çıkan
acı tokatıyla insanı yıkan
o zehir zemberek an
biliyorum can
anlayana kadar ölümün dilini
oğlum seni hep soracak
günlerin yakasında
yarım kalan çocukluğun
yaşanmamış gençliğin ve düşlerin olacak
bir de annen astığı ağıtlar
biliyorum güzel insan
hasretin bizi boğacak
artık güneşte yaslı doğacak
u f u k t a n

herkesin acısı sevgisi kadardır